به­طورکلی سازمان و اتحاديه­ي كارگري، سازماني است، داوطلبانه و مستقل، متشكل از كارگران يك حرفه يا يك صنعت، صرف­نظر از تفاوت­هاي عقيدتي، سياسي، مذهبي، جنسي و نژادي كه به­منظور تامين و حمايت از منافع گروهي و اعتلاي موقعيت فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي آنان ايجاد مي­شود. سازمان­هاي كارگري در كشورهاي مختلف عناوين گوناگون دارند؛ مثلا در انگلستان عناوين اين سازمان­ها عبارتند از: اتحاديه، فدراسيون، كنفدراسيون؛ در فرانسه، سنديكا، فدراسيون و كنفدراسيون؛ و در ايران انجمن صنفي، كانون و كانون عالي.[1]
پاره­اي از مورخان، انجمن يا اتحاديه­هاي قرون وسطايي صنعت­گران و اربابان حرف را به منزله­ي پايه­هاي اوليه و منشاء سازمان­هاي كارگري بعدي تلقي نموده­اند، لكن اعضاء اتحاديه­هاي صنفي قرون وسطي به ­هيچ ­وجه افرادي نبوده­اند كه شخصا و پنهاني در حرفه­ي مربوطه كار نمايند، بلكه اغلب كارفرماياني بودند كه به كارگران نسبتا معدود خود (بين 2 الي 12نفر) مزد مي­پرداختند و حتي اجتماعات مربوط به كارگران ماهر قرون وسطايي را نمي­توان به­عنوان اسلاف بلاواسطه و مستقيم اتحاديه­هاي كارگري پذيرفت.[2]